Saint Archevêque Luc ( Voino-Yasenetsky) de Simféropol

 Hiero-confessor Luke (Voino-Yasenetsky)

Saint Archevêque Luc ( Voino-Yasenetsky) de Simféropol

Άγιος Λουκας ο Ιατρός επίσκοπος Συμφερουπόλεως Κριμαίας

“My children, very much do I entreat you,

Arm yourselves with the armor that God gives, That you may withstand the devil's tricks.

You can't imagine how evil he is.

We don't have to fight with people but with rulers and powers, in effect the evil spirits.

Take care!

It's no use to the devil for anyone to think and feel

that he is close to him.

A hidden and unknown enemy is more dangerous than a visible enemy.

O how large and terrible is the army of the demons.

How numberless is their black horde!

Unchanged, untiring, day and night, seeking to push all of us who believe

in the name of Christ, to lure us on the road of unbelief, of evil and of impiety.

These unseen enemies of God have made their sole purpose, day and night to seek our destruction.

But do not be afraid, take power from the name of Jesus.”

"Παιδιά μου πολύ σας παρακαλώ,

Ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι.

Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.

Προσέξτε!

Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δεχθεί κανείς την ύπαρξή του, να σκέφτεται και να αισθάνεται ότι είναι κοντά στον άνθρωπο.

Ένας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.

Ο πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων.

Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος!

Αμετάβλητα, ακούραστα, μέρα και νύχτα, επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς που πιστεύουμε στο όνομα του Χριστού, να μας παρασύρουν στό δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας.

Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού,εχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας.

Όμως μη φοβάστε,πάρτε δύναμη από το όνομα του Ιησού"

Troparion of St. Luke of Simferopol - Tone 1

 

O herald of the way of salvation, confessor and archpastor of the Crimean flock, faithful keeper of the traditions of the fathers, unshakeable pillar and teacher of Orthodoxy, pray unceasingly to Christ our Saviour to grant salvation and strong faith to Orthodox Christians, O holy hierarch Luke, physician wise in God

Hiero-confessor Luke (Voino-Yasenetsky)
January 29/February 11 & May 29/June 11

On June 11, the Russian Orthodox Church celebrates the memory of Hiero-confessor Luke (Voino-Yasenetsky), Archbishop of Simferopol and Crimea .Holy Hierarch Luke was born in 1877 in the town of Kertch, in the Taurida District. He graduated from secondary school and art school in Kiev. In 1903, he graduated from Great Prince St. Vladimir Medical School at the University of Kiev, and for a long time worked as a local district physician.

In 1921, a time of intense persecution of the Russian Orthodox Church, when the future for clergy promised only the heavy Cross of becoming a Confessor and Martyr, he chose the path of service to the Church, and was ordained a priest. In 1923, he was tonsured a monk and then consecrated Bishop of Tashkent and Turkestan. The same year he was arrested and exiled to Siberia.

In 1926, Bishop Luke returned to Tashkent, but in 1930 was again arrested and sentenced to three years of exile. Upon his release, he once again returned to Tashkent, and spent his time in medical practice. A fruit of this work was the appearance of his book Notes on Purulent Surgery, which laid the foundation for an entire medical specialty. For that work, Bishop Luke was awarded the degree of Doctor of Medical Science in 1936, and his work continues to be used in medicine to this day.

In 1937, Vladyka was arrested, and spent more than two difficult years undergoing tortuous interrogation. Nonetheless, resting his hope in the Lord, he courageously endured those trials, not only refusing to agree to false accusations against him, but engaging in active protests  refusing to eat, and sending complaints to the highest authorities against the prosecutors illegal actions. He would say to his fellow prisoners, They demand that I remove my ryassa. I will never do so. It, my ryassa, will be with me to my very death I help people as a physician, and I help them as a servant of the Church.

In 1940, Bishop Luke was sentenced to five years of exile in the Krasnoyarsk area. At the beginning of the Great Patriotic War [World War II], Bishop Luke offered the authorities his services as a doctor, and in 1941 was appointed consultant to the hospitals of Krasnoyarsk. In 1942, Vladyka was elevated to the rank of Archbishop and appointed to the Krasnoyarsk kathedra, which at the time did not have a single church. Through Archbishop Lukes efforts, in 1943 a church was opened in a suburb of Krasnoyarsk . All of Eastern Siberia, from Krasnoyarsk to the Pacific Ocean, gave no sign of church life he wrote to Patriarch Sergius. If churches in various parts of the Krasnoyarsk area are not opened in the near future, there is a risk that the people will lapse into religious savagery....

In 1944, the archbishop was appointed to the kathedra in Tambov. In 1946, for outstanding scientific work in the area of medicine, he was awarded the Stalin Prize; he donated almost all of the money to help children who had suffered as the result of the War. In 1946 Vladyka was appointed to the kathedra of Crimea, where at first he combined archpastoral service with medical assistance to the people, but later dedicated himself to Church service, zealously working to build up Christs vineyard, something that, under the conditions of life under Communist authorities, then demanded great courage and faith. Archbishop Luke reposed on June 11, 1961, on the day the Russian Orthodox Church celebrated the memory of All Saints of the Russian Land.

Holy Hiero-confessor St. Luke (Voino-Yasenetsky) was a precious vessel of Divine grace. Like his heavenly patron, the Holy Apostle St. Luke, he was a physician who continued Apostolic work; like the Apostle Paul he preached Christs Gospel not only in church but in prison, in exile, to friends, to persecutors, to well-wishing supporters, and while enduring sorrows at the hands of false friends. He was one of those people of unique importance to people who cannot do something for themselves alone, who cannot limit themselves their activities to only what pleases them. For such people, the duty of serving ones neighbor is not an empty phrase, and for that reason in their activities they do not make choices by mere chance, do not build on a foreign foundation, but strive to find what needs to be done, right here and right now, and what will benefit all society. These are builders and workers who boldly come out onto the field of life in response to the Lords challenge. To the ten talents given them by the Lord they return an additional ten. And that is the embodiment of the Gospel model for all of us.

The complete text of the life of Hiero-confessor Luke (Voino-Yasenetsky) may be found in the book Lives of the 20th Century New Martyrs and Confessors of Russia.Tver, 2007.

Saint Archevêque Luc ( Voino-Yasenetsky) de Simféropol

Saint Archevêque Luc ( Voino-Yasenetsky)

Un jour d’Avril 1957, un vieil homme monta en chaire et prêcha le sermon qui suit... Ses ouailles burent ses paroles. Ce n’était pas un clerc ordinaire, c’était le grand archevêque Luc Voino-Yasenetsky, moine, savant célèbre et chirurgien renommé, et il était dans sa huitantième année.

L’idée-même qu’un scientifique et un érudit puisse avoir la foi apparaissait totalement ridicule à la plupart des gens de l’URSS, pourtant pendant plus de quarante ans sous le régime soviétique, l’archevêque Luc fit vigoureusement état de sa foi.

Ce fut au tournant du siècle qu’il décida de devenir médecin de campagne. Pendant quinze ans, il se dévoua à sa tâche pratiquant quelquefois près de mille opérations par an.

Puis vint la révolution. En 1917 alors qu’il était chirurgien en chef à Tachkent, il fut emmené pour être fusillé avec d’autres membres de la “ bourgeoisie”. Il échappa à la mort seulement parce que ses bourreaux se trouvèrent être d’anciens patients qu’il avait guéris et qui se souvenaient de sa compassion. Sa jeune épouse contracta la tuberculose et mourut de froid et de faim. Le cœur brisé, le jeune veuf se mit à travailler sans cesse pour faire face à cette séparation cruelle. Il fit des conférences, écrivit, et opéra sans discontinuer. Il ne prenait nul repos et souvent ne mangeait pas car il n’acceptait nul rétribution de ses patients miséreux.

Après être devenu prêtre en 1921, il portait deux chapeaux: il donna des conférences sur la pathologie, mais il portait toujours sa soutane et une grande croix pectorale- pratique qui devait irriter les autorités.

Il devint évêque, fut arrêté et exilé deux fois en Sibérie orientale et une fois aux rives de l’Océan Arctique. Mais partout où il se trouvait, il commençait à soigner les malades et à prêcher. Si les églises étaient fermées, il les ouvrait illégalement! Il opérait aussi des patients atteints du cancer, redonnait la vue et il sauva un jour un patient atteint de défaillance rénale en lui greffant un rein de veau.

Les soldats, ses compagnons de captivité, les professeurs, les paysans, les pêcheurs, les évêques, tous avaient quelque histoire édifiante à raconter sur lui. 

En tous temps il enjoignit à ses fidèles d’être sans crainte face à la propagande religieuse et à la persécution. Il poursuivit son combat jusqu’à sa mort en 1961... Il a été glorifié par le Patriarcat de Moscou.

"J’espère que ce que je vais vous dire ne vous semblera pas être un discours d’autosatisfaction. Je dois vous dire que je ne cherche pas ma propre gloire, mais celle de Celui qui m’a envoyé... Je sais que de nombreuses personnes ne comprennent pas comment, ayant obtenu une certaine reconnaissance comme scientifique et quelque renom comme chirurgien, j’ai pu abandonner la chirurgie et la science pour prêcher l’évangile du Christ.

Ces gens qui pensent que la science et la religion sont incompatibles, se trompent lourdement. Ce n’est pas vrai, nous savons en effet par nos livres d’histoire que beaucoup de grands savants comme Newton, Pasteur et notre grand physiologiste Pavlov étaient des hommes profondément religieux. Il y a parmi nos propres savants modernes de nombreux savants qui m’ont demandé de les bénir. 

...Mais je dois vous dire que je trouve l’œuvre de Dieu en moi merveilleuse au-delà de toute logique. Je vois maintenant clairement que depuis mes jeunes années le Seigneur me conduisait à la prêtrise. 

Bien sûr, je n’en étais pas conscient. Je ne pensais jamais que j’allais devenir prêtre. Ce qui me plaisait surtout, c’était la chirurgie. Je m’y consacrais totalement. Elle remplissait ce besoin que j’avais de servir les pauvres et les malades et de parer à leurs difficultés pas tous les moyens en mon pouvoir. 

Je me souviens avec étonnement de quelque chose qui advint il y a soixante ans. J’avais fini mes études secondaires et reçu un certificat d’études secondaires. Mon proviseur me tendit le certificat à la cérémonie de remise des diplômes: il était inséré dans un Nouveau Testament.

J’avais déjà lu le Nouveau Testament, mais alors je le lus à nouveau, du début à la fin cette fois. Et je notais tout ce qui m’y avait frappé. 

Rien ne me fit plus grande impression que ce que Jésus disait à ses apôtres à la vue d’un champ de blé mûr: “La moisson est grande, mais il y a peu d'ouvriers. Priez donc le maître de la moisson d'envoyer des ouvriers dans sa moisson...”

Je fus terriblement ébranlé par ces paroles. En moi-même je m’écriais: “ Seigneur, pourquoi as-Tu si peu d’ouvriers pour Ta moisson?”

Je me souvins de ces paroles toute ma vie.

...Plusieurs années passèrent. Je reçus le diplôme de Docteur en médecine pour ma dissertation sur l’anesthésie locale. Je devins ensuite médecin de province, traitant les malades et les ouvriers, travail qui me donna entière satisfaction.

Le temps passa et je décidais d’écrire un livre sur la chirurgie septique. Ce fut alors que j’en écrivais l’introduction que cette étrange pensée me vint à l’esprit: Quand ce livre sera terminé, il portera le nom d’un évêque sur sa première page.” Cette pensée ne me quittait pas. Mais d’où venait cette idée? Que signifiait-elle? De quel évêque était-il question?

Je n’avais jamais pensé à devenir prêtre, alors évêque? Pourtant, quelques années plus tard cette pensée était devenue réalité. Quand je finis le livre, j’étais évêque. Sur la page de titre, j’écrivis : Evêque Luc, Essais de Chirurgie Septique.

Tout ceci arriva tout à fait sans que je m’y attende. Néanmoins, cela arriva en réponse à un appel très clair de Dieu. 

J’étais médecin en chef à l’hôpital de Tachkent, à cette époque. Le conseil diocésain se réunit à la Cathédrale et j’y assistais. J’y fis une intervention longue et enflammée sur un sujet d’importance. A la fin de la réunion, l’évêque Innocent prit mon bras et me conduisit à l’extérieur. Il parla de la profonde impression que mon discours avait fait sur lui et soudain, s’arrêtant, il me dit:” Docteur, vous devriez devenir prêtre...”

Je pris cet appel à la prêtrise de l’Archevêque comme un appel de Dieu, et sans plus réfléchir je répondis: “ D’accord, Monseigneur, j’accepte.”

Le dimanche suivant je fus ordonné diacre et une semaine plus tard prêtre. Je développai une grande vocation pour prêcher et j’organisai des discussions en dehors des temps de services à l’église. Quand les athées argumentaient, j’étais impitoyable dans mes réponses.

Deux ans plus tard , je devins évêque. Ce fut alors que le Seigneur me conduisit à la ville lointaine de Yeniseisk.

Tous les prêtres de cette ville, ainsi que ceux de la capitale régionale étaient membres d’un mouvement qui soutenait le pouvoir soviétique: je célébrais donc les offices dans mon appartement avec les trois prêtres qui m’accompagnaient. 

Un jour, alors que j’allais commencer un office, je vis un vieux moine qui se tenait à la porte d’entrée. Il me regarda fixement, comme si était frappé de stupeur, oubliant même de s’incliner devant moi. 

Il finit par me dire la raison de sa surprise. Apparemment les croyants orthodoxes de sa région, ne voulant pas prier avec leurs prêtres infidèles, l’avaient choisi et envoyé vers le sud afin qu’il soit ordonné prêtre par un évêque orthodoxe. Cependant, une force inexplicable le força à venir vers le nord, à Yeniseisk où je vivais.

Je compris aussi pourquoi il avait été stupéfait de me voir. Dix ans plus tôt, je vivais alors en Russie centrale, il avait eu un rêve. Il rêva qu’un évêque inconnu l’ordonnait. Me voyant, il avait reconnu l’évêque de son rêve.

Il semble que dix ans auparavant, alors que j’étais chirurgien dans mon hôpital, j’étais déjà considéré comme évêque aux yeux de Dieu!

Vous voyez comment pendant ces dix ans, le Seigneur Dieu m’a conduit pour le servir comme archevêque en un temps difficile pour l’Eglise.

...Je pourrais vous raconter encore beaucoup de choses sur la manière miraculeuse que la main de Dieu utilisa pour guider ma vie, mais je pense en avoir assez dit pour vous demander de dire avec moi:” Gloire à notre Dieu, maintenant et à jamais! Amen” 

D'après Light Beyond the Iron Curtain

Version française Claude Lopez-Ginisty

Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ο Ιατρός, κατά κόσμον Βαλεντιν του Φέλιξ Βόϊνο-Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κερτς της χερσονήσου της Κριμαίας.

Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ( Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι ) , έζησε στήν χειρότερη περίοδο της νεώτερης Ευρωπαϊκής ιστορίας, μέσα σε ένα καθεστώς εχθρικό προς κάθε θρησκεία αλλά και ελευθερία. Έζησε και πάλεψε σαν Ιατρός και απλός πολίτης σε 2 παγκόσμιους πολέμους και δεκάδες κινήματα η επαναστάσεις.

Τα βάσανα, οι φυλακές της Υπέρ Σιβηρίας και το πολικό κρύο θα έπρεπε να τον είχαν σκοτώσει δεκάδες φορές. Και μόνο το γεγονός της επιβίωσης του σε τόσο ακραίες συνθήκες επί μήνες, θα πρέπει να αποδοθεί σε σωρεία θαυματουργικών παρεμβάσεων.

Η εξουσία με τις δολοπλοκίες της, θα έπρεπε με την σειρά της να τον είχε εκτελέσει, και τελικά ο β' παγκόσμιος πόλεμος και ο Στάλιν θα περίμενε κανείς ότι θα έσβηναν ότι πιθανόν είχε απομείνει από αυτόν τον άνθρωπο.

Ο Αγιος Λουκάς αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, απόλυτα καταγεγραμμένο. Ελάχιστες φορές  στην Νεώτερη Χριστιανική Ιστορία, θείες δυνάμεις κάνουν τόσο εμφανή την παρουσία τους σε ανθρώπινο ον και παραμένουν μαζί του προστατεύοντας το μέχρι τον φυσικό θάνατο. Στην περίπτωση του Αγίου Λουκά η επιβίωση του και μόνο αποτελεί κορυφαία απόδειξη της άμεσης σχέσης του με το Θείο.

Η Θειική παρουσία  συνεχώς παρεμβαίνει και ενεργεί στην ζωή του Αρχιεπισκόπου. Το συνεχώς... αφορά πενήντα και πλέον χρόνια ! Μισό αιώνα ο Αγγελος του Θεού περιβάλλει με αόρατο πέπλο προστασίας εναν Ιατρό που χωρίς καν να το γνωρίζει έμελλε να σώσει χιλιάδες ζωές και να Αγιάσει σε εποχές σκότους.

Για δεκαετίες ολόκληρες το θείο τον φωτίζει και τον ενδυναμώνει ψυχικά και πνευματικά .Του χαρίζει πνευματικές δυνάμεις και ιατρικές ικανότητες πολύ πέρα από τα όρια του φυσιολογικού και ταυτόχρονα τον προστατεύει απ τις καθημερινές προκλήσεις του χειρότερου καθεστώτος που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.

Ο Κύριος στο πρόσωπο του Αγίου Λουκά ευλόγησε και ανύψωσε την επιστήμη και την έρευνα των ανθρώπων, αρκεί αυτή να μένει πάντα συνδεδεμένη με την Πίστη και την Γνώση.

Στα χρόνια του το κόμμα εκτελούσε χωρίς δίκη όποιον τολμούσε να κάνει ακόμα και το σημείο του Σταυρού. Χιλιάδες μοναχοί εκτελέστηκαν χωρίς δίκη. Χιλιάδες άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο, απλά διότι ο γείτονας ( μέλος του κόμματος ) τους κατέδιδε στην Επιτροπή Εκτέλεσης.

Ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι, ,μετέπειτα επίσκοπος Λουκάς , αντιμετώπισε με τρόπο μοναδικό δεκάδες κορυφαία κομματικά στελέχη του καθεστώτος και τις ποικίλες πιέσεις τους. Διώχθηκε , συκοφαντήθηκε , φυλακίστηκε και εξορίστηκε .

Σε εποχές απόλυτης θρησκευτικής απαγόρευσης δεν κατέβασε ποτέ την εικόνα Της Παναγίας από το Χειρουργικό θάλαμο . Οταν τον ανάγκασαν να  το κάνει, απλά σταμάτησε να χειρουργούσε . Χειρούργησε μόνο όταν ανέβηκε στον τοίχο η εικόνα Της πάλι.

Ο Στάλιν που τόλμησε και έστειλε στην Σιβηρία για να πεθάνουν ,τους ήρωες στρατιώτες του που μόλις είχαν νικήσει τις δυνάμεις του  Αξονα, ο ίδιος Στάλιν αποδέχθηκε το ράπισμα πίστης και αξιοπρέπειας του επισκόπου Λουκά ο οποίος απείχε από την απονομή ( αντίδραση αδιανόητη εκείνη την εποχή ) χαρίζοντας το χρηματικό ποσόν από το βραβείο Στάλιν στους πτωχούς.

Για 55 ολόκληρα χρόνια προκαλούσε  με την ζωή, την πίστη και τα λόγια του, τις δυνάμεις του κακού και τις νικούσε καθημερινά, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της Θείας προστασίας.

Ο Αγιος Λουκάς αποδεικνύει περίτρανα πως όποιον ο Θεός αποφάσισε να διατηρήσει, ούτε δεινά πόλεμων, ούτε εξορίες σε πολικές θερμοκρασίες αλλά ούτε  καν οι φυλακές της Υπέρ-Σιβηρίας μπορούν να λυγίσουν.

Στις 11 Ιουνίου εορτάζεται η μνήμη του αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λουκά. Μετά την κοίμηση του, πλήθος θαυμάτων και θαυμαστών θεραπειών καταγράφονται σε όλον τον κόσμο.

Πιστοί που επικαλούνται το όνομα Του και προσεύχονται σε Αυτόν, βρίσκουν θεραπεία. Η Εκκλησία Τον ανακηρύσσει  Αγιο, αφού ήδη εν ζωή είχε αναγνωριστεί ως Τέτοιος από τον πιστό λαό.